கொடிய பகலின் விசும்பல்கள்

வெளியெங்கும் பெருகி வழியும்
வெயிலை பட்டாம்பூச்சியின் சிறு
வாயால் குடித்துப் பார்க்கின்றேன்
தேனின் சுவையொத்திருக்க மயங்கித்
தள்ளாடுகின்றதென்னுடல்.
நடன அசைவுகளோடு துள்ளித்
தெரிக்கும் என் நிழல் இரவின்
ஆட்டங்களை கூச்சமின்றி
பகலில் நிகழ்த்துகின்றது.
அரூபமாய் விலகிக் கொண்டே
இருக்கும் என்னிலான என்னை
துரத்திப் பிடிக்க விழைகையில்
ஆதி மானெனத் துள்ளியோடி
இரவுக்குள் ஒளிகின்றது.
விசும்பலென மேலெழும் ஏக்கக்
குரல்களை மண் விலக்கி புதைத்து
விட்டு வெளிப்படுகையில் காத்திருந்த
வெயில் என்னை ஒரே மடக்கில் குடித்து
விட்டு வெறித்தலைகின்றது. மிச்சப்படும்
என் மூச்சு தும்பியென மேலெழுந்து ஓயாத
ரீங்காரத்தோடு கிளையற்ற மரமொன்றில்
துளையிட்டு அடைந்து கொள்கின்றது.
வேலிப்பூக்களின் நுகர்படாத மனமும்
சுடு மணலில் நீண்டு கிடக்கும்
குழந்தையின் கால் தடமும் அக் கொடிய
பகலை நீட்டிச் செல்கின்றது இரவுவரை.