விசித்திரி.

நேர்த்தியாக வரைபப்பட்ட ஓவியமொன்றின்
முதல் கோடுத் தேடி பயணிக்க துவங்குகின்றேன்.
வர்ணங்களில் சிதைந்திருக்கும் பிம்பங்கள்
ஒவ்வொன்றாய் மீட்டெடுத்துச் செல்கையில்
இழந்து கொண்டே வருகின்றேன் என் முகங்கள்
ஒவ்வொன்றாய். மலை உச்சியிலிருந்து விழும்
அருவியின் பேரிரைச்சல் தற்கொலைக்கான
காரணங்களை சத்தமாகக் கூறுவதாகவும்
உதிரந்த சருகுகளின் சரசரப்புகள் வாழ்தலின்
பிசுருகளாக நீங்கிவிட்ட ஏக்கங்களை
முனுமுனுப்பதாகவும் பசித்தக் குழந்தையின்
வீங்கிய கன்னமும் முலையொட்டிய ஒரு தாயின்
கண்ணீரும் வெவ்வேறு வண்ணங்களில் படிந்திருப்பதை
எச்சில் கொண்டு அழித்து விடுகின்றேன்.
கூடு விட்டு வெகுதூரம் இரைத் தேடிச் செல்லும்
பறவையின் தவிப்பை சிறகுகளின் கீழான
சிறுக் கோடு காட்டிவிடுகின்றன.
இன்னும் என் பயணத்தை நீட்டியிருக்கையில்
காடு மலை நதி கடல் என கடந்துச்
செல்கின்றது. எதிலும் என் தேடுதலுக்கான
முடிதலின்றி முடிவற்று நிர்க்கையில் காலடியில்
விரியத் துவங்குகின்றதொரு வர்ணங்களற்ற வெளி.
நான் துவக்கத்தை கண்டெடுக்க முடியாதவனாய்
திரும்புக் கொண்டிருக்கின்றேன் வர்ணங்களப்பிய
மேனியுடன் அழிந்திருந்த ஓவியத்திலிருந்து
உயிர் பெற்றவனாய்.