மூன்று கவிதைகள்

தலைபற்ற இரண்டுக் கவிதை

நீ விரட்டிய
பிரகாரப் புறாக்கள்
வட்டமடித்து விட்டு
மீண்டும் வந்தமருகின்றது
உன் விரட்டலை யாசகம்
பெற.
நீ மீண்டும் கைகளை வீசுகின்றாய்
உன்னில் விரிந்து மறைகின்றது
ஒரு பறவையின் சிறகு.
-*-

உன் சுவடுகளைப் பின்பற்றி
நடக்க துவங்குகின்றேன்
நீண்டுச் செல்லும் உன் பாதை
என்னை குழந்தையாக்கி கூட்டிச்
செல்கின்றது.
நான் பருவங்களை இழந்து
பின்னோக்கி தவழத் துவங்குகையில்
உன் சுவடுகளை அழித்தபடி
என்னை முந்திச் செல்கின்றது மழை.

-*-

கொக்கு

அதன் வென்மை நிரம்
இயல்பாகவே பிடித்த ஒன்று
நீண்ட கால்களும் வளைந்த கழுத்தும்
புரியாததொரு கேலித்தளுடன் அதை
ரசிக்கச் செய்து விடும் எப்பொழுதும்.
மேலும் கீழுமாக ஏறிஇறங்கிச் செல்லும்
அதன் நடை பார்க்கச் சலிக்காதொன்று.
நீண்ட நேரம் காத்து நின்று
சட்டென்று ஒரு கனத்தில் வெகு லாவகமாக
நீந்தியலைந்த மீனொன்றை கொத்திப்
பறந்துச் செல்லும் அதன் சாமர்த்தியத்தை
விழி மூழ்கி ரசித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்.
துடிதுடித்து இறந்துக் கொண்டிருக்கின்றது
அதன் கூரிய நகத்துக்குள் அகப்பட்டிருந்த மீன்.